எனக்கும் 22

மேலும் ரவிசந்திரன், சலீம் இந்த இருவரைப்பற்றிக் குறிப்படும்போது ஜாலியான, தமாஷான சில விசயங்களையும் குறிப்பிட்டு விடுகிறேன். யாருடைய உறவினர்கள் வந்தாலும், அவர்கள் கொண்டு வந்து கொடுக்க வரும் பழம்,பிஸ்கட் மற்றும் பணத்தையும், அவரே கவனித்து கொடுப்பதாகச் சொல்லி, வார்டன் அம்மா அவர் அறையில் வாங்கி வைத்துக் கொள்வார். அவர் அறையை ஒருமுறைக்கூட நான் பார்த்ததில்லை. அப்படி வாங்கிக் கொண்ட பிஸ்கட்டுகளையும் பழங்களையும் உரியவர்களுக்கு ஓரிரு முறை, அவரின் அறை வாசற்படியின் அருகிலேயே அமரவைத்து கொடுப்பார். அதன் பிறகு கேட்டால் தீர்ந்து விட்டது. அடுத்த முறை உன் உறவினர் கொடுக்கும்போது தருகிறேன் என சொல்லி அனுப்பி விடுவார். ஓரிரு முறை அங்கு வேலை செய்கின்ற ஆயாக்களுக்கும் அலுவலகத்தில் பணியாற்றுகின்றவர்களுக்கு தேனீர் இடைவேலையில் கொடுப்பதுடன், அவருக்கும், அவரின் வளர்ப்பு செல்லங்களான நாய்களுக்கும்,தனிப்பட்ட சிறப்பு கவனிப்பில் இருக்கும் சிலருக்கும் உரியதாகும். இதை அறிந்துக் கொண்ட நான், எனக்கு தருவதை அவரிடமும், அவர் கண்ணில் படும்படியாக தருவதையும் தடுத்துக் கொண்டேன்.ஆனால் சலீமின் உறவினர்கள் வார்டன் அம்மாவிடமும் தந்து விட்டு, அவருக்கு தெரியாத வகையில் தனியாக அவனிடம் பழம் பிஸ்கட்டுகளுடன் பணமும் தருவார்கள். அவனைப்பார்க்க உறவினர்கள் அடிக்கடி வந்துக் கொண்டே இருப்பார்கள். அதனால் அவனிடம் பணத்துக்கு குறையிருக்காது. யாரும் தனியாக பணம் வைத்துக் கொண்டு வெளியில் வாங்கி சாப்பிடக் கூடாது. வெளியில் வாங்கி சாப்பிடுவதற்கு அங்கு வேலை செய்பவர்கள் உதவக்கூடாது என்ற கட்டளையும் இருந்ததால், அங்கு அட்டண்டர்களுக்கு பணம் கொடுத்து, யாருக்கும் தெரியாமல் வாங்கி வந்து அவசர அவசரமாக விழுங்குவோம். அப்படி நான் வாங்கி சாப்பிடுவது ''மசால் தோசை'' தான். சலீம் ''மட்டன்'' அல்லது ''சிக்கன்'' பிரயாணி. இதில்தான் முக்கியமான தகவலே ஆரம்பம் ஆகிறது. சலீமோ முஸ்லீம் ரவிசந்திரனோ ஏழை பிராமனன். இவனுக்கு எப்படியோ மாமிசத்தின் ருசி பிடித்து விட்டது. அதனால் சலீம் பிரியாணி வாங்கி வரும்போதெல்லாம் அதிலிருந்து போட்டியாக அதிலிருந்து எடுத்து சாப்பிடுவான். ''டேய்.. நீ ஐயர், இதெல்லாம் சாப்பிடக் கூடாது'' என்று மறைத்துக் கொள்வான். ஆனால் இவனோ விடாபிடியாக பிடுங்கி சாப்பிடுவான். இந்த சண்டைக் காட்சியைப்பார்த்து விழுந்து விழுந்து சிரிப்போம். மற்றும் சில சிரிப்புகள் அடுத்து...